divus

divus
dīvus, a, um, also dīus, a, um, (without the digamma) adj. [dios], of or belonging to a deity, divine.
I.
Prop. (mostly archaic and poet. ). As an adj. very rarely: res [p. 604] divas edicit, Naev. ap. Non. 197, 15; so,

diva caro,

Prud. Psych. 76: DIUM fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Paul. ex Fest. p. 75, 14 Müll.—Far more freq.,
B.
Subst.: dīvus ( dīus ), i, m., and dīva ( dia ), ae, f., a god, a goddess, a deity.
(α).
Form dīvus: si divus, si diva, esset, etc., a precatory formula in Liv. 7, 26; cf. ib. 29, 27; 8, 9:

is divus (sc. Apollo) exstinguet perduelles vestros, Carm. Marcii,

ib. 25, 12; cf.:

dive, quem proles Niobea, etc.,

Hor. C. 4, 6, 1:

mortalin' decuit violari vulnere divum?

Verg. A. 12, 797:

utinam me divi adaxint ad suspendium,

Plaut. Aul. 1, 1, 11:

divi,

Lucr. 6, 387; Verg. A. 3, 363; 12, 28; Hor. C. 4, 2, 38 al.:

divos,

Plaut. Mil. 3, 1, 133; Cic. Leg. 2, 8; Verg. E. 1, 42; id. A. 3, 222; Hor. C. 2, 8, 11; id. S. 2, 3, 176 et saep.: divumque hominumque pater, rex, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll.; Verg. A. 1, 65; 2, 648; 10, 2 et saep.:

divom atque hominum clamat fidem,

Plaut. Aul. 2, 4, 20; cf.:

pro divum fidem,

Ter. Ad. 4, 7, 28;

more rarely, divorum,

Verg. A. 7, 211:

(munera) digna diva venustissima Venere,

Plaut. Poen. 5, 4, 4:

Turni sic est affata sororem Diva deam,

i. e. Juno, Verg. A. 12, 139; cf. id. ib. 1, 447;

482: Diva Bona for Bona Dea,

Ov. F. 5, 148: divos scelerare parentes, the family gods = theoi patrôoi, Cat. 64, 404.—
(β).
Form dīus: Dii Indigetes Diique Manes, a precatory formula in Liv. 8, 9: Dia Dearum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 22, ed. Vahl.); cf.:

DEA DIA,

i. e. Ceres, Inscr. Orell. 961 and 1499: Venus pulcherrima dium, Enn. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31.—
II.
Transf.
A.
Godlike, divine, an epithet applied to any thing deified or of extraordinary excellence or distinction:

urbi Romae divae,

Liv. 43, 6; cf.

sarcastically: est ergo flamen, ut Jovi, etc., sic divo Julio M. Antonius,

Cic. Phil. 2, 43: Romule die, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 115, ed. Vahl.): Ilia dia nepos, id. ap. Fest. p. 286, 16 Müll. (Ann. v. 56, ed. Vahl.):

dia Camilla,

Verg. A. 11, 657:

dias in luminis oras,

Lucr. 1, 22; so,

Voluptas,

id. 2, 172:

otia,

id. 5, 1389: profundum (cf. hals dia), Ov. M. 4, 537:

sententia Catonis,

Hor. S. 1, 2, 32:

poëmata,

Pers. 1, 31 et saep.—After the Aug. period divus became a frequent epithet for the deceased Roman emperors in the historians, and on coins and inscriptions, Suet. Dom. 23; Liv. Epit. 137.—
B.
dīvum, i, n., the sky, Varr. L. L. 5, § 65 Müll.—Esp. freq., sub divo, like sub Jove, under the open sky, in the open air, Cic. Verr. 2, 1, 19 Zumpt N. cr.; Varr. L. L. l. l.; Cels. 1, 2; Suet. Caes. 72; Verg. G. 3, 435; Hor. C. 2, 3, 23 et saep.:

sub divum rapiam,

id. ib. 1, 18, 13.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Look at other dictionaries:

  • Divus — (lateinisch für „der Göttliche“ bzw. „göttlich“ im Gegensatz zu deus) ist ein Titel der römischen Kaiser und ihrer Angehörigen, der ihnen nach dem Tode verliehen werden konnte. Im römischen Kaiserkult bedeutete dies, dass der Verstorbene in den… …   Deutsch Wikipedia

  • DIVUS — dicebatur in uno latere Tabulae lusoriae locus, cui opponebatur Antigonus. Agath. μούναδα δ᾿ ἄλλην Ψῆφον τὴν πυμάτην ἀμφιέπεσκε Δίβος. Et paulo post, Δίζυγες Α᾿ντίγονον διεκόϚμεον Ubi δίβος Latinum nomen est, divus: quo Impp. Rom. post mortem… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Divus —   [lateinisch »von göttlicher Natur«], römische Religion: menschliches Wesen, das nach seinem Tod zur Staatsgottheit erhoben wurde. Als Erster erhielt diesen Titel Caesar, der als »Divus Iulius« verehrt wurde. Seit Augustus wurde die Konsekration …   Universal-Lexikon

  • divus — dȋvus prid. DEFINICIJA pov. božanski, pridjevak rimskih careva ETIMOLOGIJA lat. divus …   Hrvatski jezični portal

  • Divus — (lat.), 1) göttlich; 2) Name der nach dem Tode vergötterten Menschen (s. Apotheose), namentlich der Kaiser; bei Frauen Diva; 3) das erste Fach auf dem römischen Spielbret, s. Würfeln …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Divus — (lat., »göttlich«), Bezeichnung der nach ihrem Tode vergötterten römischen Kaiser. Eine Kaiserin hieß nach ihrer Vergötterung Diva …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Divus — (lat.), der Göttliche, Vergötterte …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Divus, SS. — SS. Divus (Dius), Cornius (Corninsius) et Laventius (12. Juli) erlangten nach einigen Martyrologien zu Cäsarea in Kappadocien die Marterkrone …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Divus — Di|vus [ di:vus] <aus lat. divus »der Göttliche« zu deus (altlat. deivos) »Gott«> Titel röm. Kaiser …   Das große Fremdwörterbuch

  • Divus Iulius — (the divine Julius or the deified Julius) is the official title given to the deceased Julius Caesar by decree of the Roman Senate on the 1 January 42 BC. Mark Antony had been appointed as flamen [Dio Cassius ] (priest) to Caesar shortly before… …   Wikipedia

  • DIVUS Fidius — vel Dius Fidius, item Sanctus, Sabinorum fuit Deus, primum apud Reatinos cultus, ubi quoque editus credebatur, teste Dionys. Halicarn. l. 2. qui eum Sabum alio nomine appellatum esse, ex P. catone ibidem refert. Eius aedes in urbe dedicata est a… …   Hofmann J. Lexicon universale

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”